بشنوید| راهکارهای حل چالش بیدارکردن فرزند برای نماز

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، یکی از کارشناسان مرکز تخصصی نماز به سوالی پیرامون نحوه بلند کردن فرزندان برای نماز پاسخ داد که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

سؤال:

«دخترمون یه چند ماهیه که به سن تکلیف رسیده. منتها بعدازظهرها خیلی می‌خوابه، خوابش طولانی می‌شه. برای بیدار کردنش برای نماز مغرب و عشا مشکل داریم و همچنین صبح‌ها برای نماز صبح، گاهی وقتا باهاش درگیر می‌شیم، بحث می‌کنیم تا برای نماز بیدار بشه. چیکار کنیم؟»

پاسخ:

ببینید، اینجا دو تا مسئله مطرحه.

مسئله اول، بحث مدیریت خوابه.

مسئله دوم، در مورد نحوه‌ی برخورد ما با این فرزند.

در مورد مدیریت خواب، خب یه خواب بعدازظهر داریم. خواب بعدازظهر برای همه نیست. این طور نیست که من ساعت یازده صبح تازه از خواب بیدار بشم، بعدازظهر هم می‌خوام یه دو ساعت استراحت کنم؛ نه.

اون کسی که صبح زود بیدار می‌شه، تحرک داره، فعالیت داره، خواب بعدازظهر براش خوبه. اونم نباید خواب بعدازظهر خیلی طولانی بشه و دو ساعت بخوابم؛ اون طور که گفتن حدود چهل دقیقه، نیم ساعت، این زمان زمان خوبیه برای استراحت بعدازظهر.

اگر به یک ساعت، یک ساعت و نیم، دو ساعت برسه، این دو تا آسیب داره.

آسیب اولش اینه که انسان رو بی‌حوصله می‌کنه. همتون تجربه کردید؛ وقتی انسان بعدازظهر زیاد می‌خوابه، بی‌حوصله می‌شه.

آسیب بعدی اینه که وقتی انسان بعدازظهر زیاد می‌خوابه، شب هم خوابیدن سخت می‌شه؛ یعنی انسان می‌ره توی رختخواب ولی هر کاری می‌کنه نمی‌تونه بخوابه، اذیت می‌شه و به خاطر همین، خوابش شبش هم به تأخیر می‌افته و به دیر وقت می‌افته.

نکته بعدی در مورد خواب شب هست. ببینید، اون طور که می‌گن، اثر خواب قبل از نیمه‌شب، چند برابر خواب بعد از نیمه‌شبه.

متأسفانه مشکلی که الان تو جامعه وجود داره، دیر خوابیدنه. معمولاً اگه زود بخوابیم، ساعت دوازده، دوازده و نیم شب میشه و گاهی خیلی دیرتر از اینها؛ در صورتی که نباید اینجوری باشه. نهایت دیگه ما باید بچه‌مون رو عادت بدیم ساعت ده، ده و نیم شب دیگه بره بخوابه و این هم خیلی مهمه که خودمون چه رفتاری داریم؟ خودمون ساعت چند می‌خوابیم؟ وقتی من خودم تا نیمه‌های شب، دوازده، دوازده و نیم، ساعت یک شب، گوشی دستمه، دارم تلویزیون نگاه می‌کنم، خب این بچه هم واقعاً باور نمی‌کنه این ماجرا رو که خب خواب زود خوبه، مفیده؛ می‌گه خب، بچه، پدر و مادرم این کار رو نمی‌کنن. اینم یه نکته است.

اما در مورد نحوه برخورد ما با فرزند، باید بگم که ببینید، ما قرار نیست برای نمازخون شدن بچه‌مون، بچه‌مون رو کتک بزنیم، بچه‌مون رو هر روز باهاش درگیر بشیم.

امر به نماز داریم، مدام توصیه کنیم، امر کنیم. حالا گاهی وقت‌ها امکان داره انسان از دستش در بره، ولی خب این طور نباید باشه که من برای هر نماز با بچه‌ام درگیر بشم، باهاش بحث کنم، دعوا کنم، حالا خدایی نکرده بخوام کتک بزنم؛ این به مرور زمان بچه رو زده می‌کنه؛ یعنی اثرش برعکس می‌شه؛ من باید یه کارهای دیگه‌ای رو انجام بدم.

اول از همه باید زمینه‌ها آماده بشه. مسائل اعتقادی و این‌ها به کنار. در مورد بیدار کردن، یه نکته‌ای که وجود داره باید انگیزه رو زیاد کنیم. مثلاً در مورد خواب بعدازظهر، بچه بدونه که مثلاً بعد از نیم ساعت، چهل دقیقه که خوابید، یه چایی آماده ای هست، یه کیکی هست، یه بیسکویتی هست، اینا انگیزه می‌ده که زودتر بیدار بشه.

یا در مورد نماز صبح، سعی کنیم مهربانانه باشه، خیلی درگیر نشیم، چون امکان داره اثر برعکس بذاره.

توی این سنین، تشویق هم خیلی اثر داره. یعنی اینکه بچه‌مون بدونه که اگر مدام برای نماز بیدار بشه، یه جایزه‌ای، یه هدیه‌ای، چیزی براش خریده می‌شه، خیلی تأثیر داره؛ چون این بچه مخالف نماز نیست، ضد نماز نیست، نماز می‌خونه، فقط یه خورده تنبلیه، اون سختی بیدار شدن از خواب که هممون داریم، این داره اذیتش می‌کنه. به خاطر همین، ما باید به عادت وادارش کنیم. یعنی چی؟ یعنی یه مدت با تشویق، با جایزه، با هدیه، این‌ها رو (نه به صورت دائم، اینکه من هر روز انتظار داشته باشه بچه‌ام یه جایزه بگیره، نه) به مرور زمان، هر چند وقت یک‌بار یه جایزه‌ای براش تهیه بشه.

یه مدت که این بچه به هر دلیلی به موقع بخوابه و به موقع بیدار بشه، این عادت می‌شه براش و بیدار شدن از خواب خیلی می‌تونه بهش کمک کنه. موفق باشید.

منبع: حوزه