زندگی در خوابگاه؛ تلفیقی از استقلال، دوستی و کمبود امکانات

یکی دانشجویان ساکن خوابگاه دانشگاه تهران درگفت‌وگو با خبرنگار ایمنا درباره مزایا و مشکلات این مراکز اقامتی اظهار کرد: خوابگاه برای من مثل یک مدرسه بزرگ زندگی است. اینجا یاد گرفتم روی پای خودم بایستم، مستقل شوم و مسئولیت کارهایم را به عهده بگیرم. از طرفی فرصت پیدا کردم دوستان صمیمی بسازم و روابط اجتماعی‌ام را تقویت کنم. بودن در کنار دانشجوهایی که همه دغدغه درس و تحقیق دارند، انگیزه یادگیری را بیشتر می‌کند.

وی افزود: زندگی در خوابگاه هم سختی دارد و هم شیرینی، واقعیت این است که خیلی از تجربه‌های ارزشمند، همچون مدیریت هزینه‌ها یا کنار آمدن با افکار مختلف، فقط در چنین محیطی به دست می‌آید.

این دانشجو در ادامه به برخی مشکلات اشاره کرد و گفت: البته مشکلاتی هم هست که نمی‌شود نادیده گرفت. امکانات ورزشی یا حتی فضای باز برای پیاده‌روی محدود است، برنامه‌های شاد و رفاهی هم خیلی کم برگزار می‌شود. از طرف دیگر کیفیت غذا پایین است و به‌طورمعمول میوه و سبزی به صورت منظم ارائه نمی‌شود. بعضی اتاق‌ها کوچک و تاریک‌اند که روی روحیه بچه‌ها اثر منفی می‌گذارد.

این دانشجو اضافه کرد: یک‌سری مشکلات هم بیشتر به شرایط خود بچه‌ها برمی‌گردد تا دانشگاه، بری نمونه در هر خوابگاهی ممکن است افرادی باشند که سیگار بکشند یا رفتارهای پرخطر داشته باشند؛ این‌ها ریشه در جامعه دارند و طبیعی است که بخشی از آن به خوابگاه منتقل شود. دانشگاه می‌تواند نظارت کند و پیشگیری کند، اما همه مشکلات را هم نمی‌شود گردن مسئولان انداخت.

وی تصریح کرد: مشکل دزدی یا دستبرد به وسایل شخصی هم وجود دارد. البته این موضوع در بیشتر محیط‌های جمعی پیاش می‌آید و مخصوص خوابگاه نیست، اما نبود نظارت دقیق آن را تشدید می‌کند.