ماجرای فرزنددار شدن مرد و زن پیر و نازا به لطف خدا

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، سوره مریم با حروف مقطعه «کهیعص» آغاز می‌شود. این حروف که در ابتدای برخی سوره‌ها آمده‌اند، راز و رمزی میان خدا و پیامبر دانسته می‌شوند. پس از آن، قرآن پیام اصلی سوره را مطرح می‌کند: یادکرد رحمت پروردگار نسبت به بنده‌اش زکریا. این آغاز نشان می‌دهد که داستان زکریا نه‌تنها روایت یک پیامبر است، بلکه تجلی رحمت الهی در پاسخ به بندگی و دعاست.

نجوا در خلوت عبادت

بنابر روایت فارس، زکریا، پیامبر خدا، در حالی که در خلوت عبادت خود فرو رفته بود، خدا را با ندایی پنهانی می‌خوانَد. این ندا نشانه خلوص و ادب زکریا در پیشگاه پروردگار است. او نه فریاد می‌زند و نه شکوه می‌کند، بلکه با دلی سرشار از ایمان و تواضع، نیاز خود را در خلوت با خدای خویش در میان می‌گذارد. این نجوا درس بزرگی برای بندگان است که دعا، پیش از آن‌که زبان به سخن گشاید، باید از دل برخیزد.

احساس پیری و بیم از آینده ایمان

زکریا در دعایش از ضعف خود سخن می‌گوید: استخوان‌هایش سست شده و موی سرش سپید گشته است. او نه از پیری شکایت می‌کند، بلکه از این وضعیت برای بیان صدق نیت خود بهره می‌گیرد؛ چرا که با وجود سالخوردگی، امید خود را از خداوند نبریده است.

دغدغه او دنیوی نیست، بلکه بیم دارد که پس از او، ایمان و هدایت در میان قومش کم‌رنگ شود. او وارثی می‌خواهد که نه ثروت، بلکه معنویت و نبوت را تداوم بخشد.

درخواست از روی ایمان، نه یأس

درخواست زکریا برای فرزندی در پیری، در ظاهر محال می‌نماید، اما این خواسته از سر یأس نیست. او با اطمینان به قدرت خدا دعا می‌کند و می‌داند که پروردگار، بر هر چیز تواناست.

در همین نکته، ایمان واقعی نمایان می‌شود: مؤمن دعا می‌کند نه برای آنکه ضرورتاً وضع ظاهری تغییر کند، بلکه برای آنکه دلش به امید قدرت خدا آرام گیرد.

اجابت آسمانی

در پاسخ به این دعا، فرشتگان او را ندا می‌دهند که خداوند دعایش را شنیده و اجابت کرده است. به او بشارت داده می‌شود که فرزندی به نام یحیی خواهد داشت؛ پسری که نه‌تنها تولدش نشانه‌ای از قدرت الهی است، بلکه شخصیتش مظهر پاکی، علم و رحمت است. بشارت الهی با نام فرزند آغاز می‌شود؛ نامی که پیش از او هیچ‌کس نداشته است. این ویژگی نشان می‌دهد که تولد یحیی حادثه‌ای بی‌سابقه و پر معنا در تاریخ نبوت است.

حیرت زکریا و اطمینان خداوند

زکریا با شگفتی می‌پرسد که چگونه در پیری و با زنی نازا صاحب فرزند خواهد شد. این پرسش از روی تردید نیست، بلکه برای درک چگونگی تحقق وعده خداست. پاسخ می‌شنود که پروردگار چنین می‌کند، زیرا قدرت او بی‌کران است.

همان خدایی که انسان را از نیستی آفرید، می‌تواند در دل پیری، جوانه زندگی برویاند. این گفت‌وگو نشان‌دهنده رابطه زنده و عمیق میان بنده و خداست؛ گفت‌وگویی که در آن عقل انسانی در برابر راز قدرت الهی سر تسلیم فرود می‌آورد.

نشانه‌ای برای اطمینان قلب

زکریا از خدا نشانه‌ای می‌خواهد تا دلش آرام گیرد. خداوند به او می‌فرماید که نشانه‌اش این است: سه شبانه‌روز، با اینکه سالم خواهد بود، نمی‌تواند با مردم سخن گوید. این نشانه در واقع فرصتی برای خلوت، اندیشه و سپاسگزاری است.

زکریا در این سه روز با ایما و اشاره با مردم ارتباط می‌گیرد، اما دلش را پیوسته به یاد خدا می‌سپارد. این سکوت نماد پرورش درونی و تأمل در رحمت الهی است.

پیام‌های آیات

داستان زکریا در این آیات سرشار از آموزه‌های ایمانی و اخلاقی است. نخست آنکه دعا، حتی در ناممکن‌ترین شرایط، راه ارتباط انسان با خداست و هرگز بی‌پاسخ نمی‌ماند. دوم آنکه ایمان راستین، بر پایه توکل و امید است، نه ترس و ناامیدی. سوم اینکه اجابت دعا ممکن است با نشانه‌هایی همراه باشد که انسان را به درک عمیق‌تری از لطف خدا می‌رساند.

همچنین، از دغدغه زکریا درباره آینده دین درمی‌یابیم که مسئولیت پیامبران و مؤمنان، تنها عبادت فردی نیست، بلکه پاسداری از ایمان در جامعه است.آیات ۱ تا ۱۱ سوره مریم، تصویری زنده از رابطه عاشقانه میان بنده و پروردگار ترسیم می‌کنند. زکریا، نماد انسانی است که در اوج ضعف جسمی، قدرت روحی خود را در ایمان به خدا نشان می‌دهد. در مقابل، خداوند نیز چهره‌ای مهربان و شنوا از خویش آشکار می‌کند؛ پروردگاری که نه‌تنها دعا را می‌شنود، بلکه آن را با لطف و نشانه‌های خاص خویش پاسخ می‌دهد.

این آیات، مقدمه‌ای الهام‌بخش برای سوره‌ای‌ هستند که سراسر سخن از رحمت، ایمان و اعجاز در زندگی پیامبران است.

تلاوت این آیات را که در صفحه ۳۰۵ قرآن کریم واقع است، ببینید و بشنوید.