گفتوگو با معلم مدرسهای که فقط یک دانشآموز دارد!
مدرسهای با یک نیمکت و یک دانشآموز در ییلاق «ناو» تالش هر روز برقرار است. زنگ کلاس فقط برای یوسف به صدا درمیآید و تمام مدرسه در حضور یک کودک خلاصه شده است.
به گزارش خبرآنلاین روزنامه همشهری نوشت:روستای ناو در مسیر کوهستانی اسالم – تالش قرار دارد. روستایی تاریخی که چند سال پیش نزدیک به ۱۵۰ خانوار داشت و با مهاجرت تدریجی بیشتر اهالی روستا به شهر آرام آرام خالیشده و حالا فقط ۳ خانوار سالمند در آن زندگی میکنند. با کاهش جمعیت ثابت و فاصله گرفتن خانوادهها از روستا، امسال فقط یک کودک در ناو باقی مانده است .
مهمترین دانشآموزکلاس اولی ایران
یوسف ضیائی ۷ ساله حالا احتمالاً مهمترین دانشآموز کلاس اولی ایران و تنها شاگرد مدرسه روستای ییلاقی ناو است. از ابتدای سال تحصیلی، علیرضا شمامی،معلم۲۲ ساله تالشی، مسئول آموزش یوسف شده و هر روز مسیر کوهستانی تالش تا ییلاق ناو را طی میکند. مسیری حدود یک ساعت و ۴۰ دقیقهای که در روزهای بارانی و برفی، رفتوآمد در آن با سختی و خطر همراه است. با این حال او هر صبح راهی روستا میشود تا چراغ تنها کلاس درس «ناو» خاموش نشود. شمامی در گفتوگو با همشهری آموزش را حتی با یک دانشآموز هم وظیفه سیستم آموزشی میداند و معتقد است نبود جمعیت نباید به تعطیلی مدرسه منجر شود. همین نگاه باعث شده است مدرسهای که میتوانست سالها پیش بسته شود، همچنان فعال بماند.
تو تنها رفیق منی!
چالش اصلی این کلاس درس، تنهایی دانشآموز است. علیرضا شمامی توضیح میدهد: «آموزش در مقطع ابتدایی فقط خواندن و نوشتن نیست و بخش مهمی از رشد کودک در تعامل با هم سن وسالها شکل میگیرد؛ امکانی که یوسف از آن محروم مانده است. برای جبران این کمبود، تلاش میکنم فضای کلاس را از قالب رسمی خارج کنم و آموزش را با بازی و گفتوگو و همراهی پیش ببرم. یوسف بارها به من گفته است که تو تنها رفیق من هستی.» معلم تالشی روستای ناو میگوید: «رابطه نزدیک من و یوسف گاهی کلاس درس را به حیاط مدرسه میکشاند. چند روز پیش بعد از بارش برف، با خواسته یوسف از کلاس بیرون زدیم و برف بازی کردیم. این لحظات ممکن است ساده بهنظر بیایند اما شاید جای خالی همکلاسیها را برای او کمتر کند.»
پیامهای مردم دلگرمکننده بود
معلم تالشی روستای ناو میگوید: «بعد از انتشار تصاویر مدرسه در رسانهها و فضای مجازی توجه بسیاری به ناو و مدرسهاش جلب شد. پیش از آن، فقط خانواده و دوستان نزدیک از شرایط آن اطلاع داشتند، اما حالا به یکی از نمونههای آموزش در مناطق کمجمعیت تبدیل شده است. واکنشها و پیامهای مثبت و دلگرمکننده مردم، خستگی راه و نگرانیهای مسیر را برایم کمرنگتر کرده است.»
علیرضا شمامی میافزاید: «البته من کار متفاوتی انجام ندادهام و شاید معلمان زیادی در نقاط دورافتاده کشور با شرایط مشابه مشغول تدریس باشند. با این حال، خانواده یوسف و همان چند خانوار باقیمانده در روستا قدردان این کار معلم و خواهان ادامه فعالیت مدرسه هستند.»
۱۷۳۰۲
