یادداشت | ضاحیه؛ آسمانی که نام فاطمه برای شهادت کافی است
روضههای ضاحیه و نبطیه حال و معنویتی متفاوت داشت؛ جایی که عاشقان مقاومت با تنگدستی از امام جدا نمیشوند و میدان، سیر معنوی را شتاب میدهد. نماز، اشک بر نام فاطمه(س) و حس حضور امام زمان(عج)، روح را در ضاحیه میگذارد.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، من قلبم در لبنان جا مانده است …
گاهی روزهایی از عمر انسان محاسبه نمیشود …
روضه کم نرفته ام اما روضه های ضاحیه و نبطیه حال دیگری بود …
شنیده بودم از بعضی رزمندگان حال روضه های جبهه را اما در لبنان چشیدم …
روضه هایی که میاندارانش این گونه با عشق ام المقاومه گشنه و تشنه در تنگنا و ضیق بودند اما دامان امام را رها نکرند …
چقدر سلوک در میدان جذاب و سریع است، معنویت انقلاب و مبارزه نه معنویت احبار و رهبان، عرفان قیام نه عرفان خشک مقدس های آقاجونی …
معنوی ترین نماز همه عمرم را در کافه “olive” در ضاحیه خواندم. کنار قلیانها، با رایحه تند قهوه و با طنین صدای سید که از تلویزیون کافه پخش می شد …
سرعت سیر در میدان خیلی بیشتر از سرعت نور است، همین قدر سریع و عادی شاهد میشوند و می گویند « الله فی الساحه » و آنگاه که خدا را در میدان دیدند وقت وصال شهادت است …
چه روزهای خوبی بود روزهای زندگی عاقلانه که امام صادق علیه السلام فرمود مومن عاقل خط زندگی اش « التجافی عن دار الغرور و الانابه الی دار الخلود » است…
روزهایی که نام فاطمه سلام الله علیها کافی بود برای اشک و لحظه لحظه ها پر بود از حس گرم حضور اباصالح (عج) …
من روحم در ضاحیه مانده است …
خدا را چه دیدی شاید قرار در ضاحیه باشد …
حجت الاسلام محمد امیری طیبی
منبع: حوزه
