مانی پاکیائو چگونه به ثروت رسید؟

مانی پاکیائو، قهرمان افسانه‌ای بوکس، زمانی تنها با ۴ دلار دستمزد روزانه در نانوایی و ساختمان‌سازی کار می‌کرد تا بتواند رؤیای بوکس خود را محقق کند؛ رؤیایی که بعدها بیش از ۵۰۰ میلیون دلار برایش به همراه آورد، اما تقریباً تمام آن را به نیازمندان بخشید.

مسیر دشوار مانی پاکیائو از فقر تا قهرمانی جهان

مانی پاکیائو که در فیلیپین و در فقر بزرگ شد، از نوجوانی مجبور بود برای تأمین غذای روزانه کار کند. او در مصاحبه تازه خود می‌گوید که در ۱۶ سالگی هم‌زمان با آغاز مسیر حرفه‌ای بوکس، برای خرید غذا هم پول کافی نداشت و مجبور بود در نانوایی و کارگاه‌های ساختمانی کار کند. دستمزد روزانه او تنها ۴ دلار بود و پس از پایان کار به‌سختی خود را به باشگاه می‌رساند تا تمرین کند.

او توضیح می‌دهد که شب‌ها زود می‌خوابید تا بتواند صبح خیلی زود بیدار شود، بدود، دوباره کار کند و در نهایت تمرین بوکس را ادامه دهد؛ چرخه‌ای فرساینده که سال‌ها روتین روزمره او بود.

پاکیائو بیش از دو دهه در سطح حرفه‌ای ورزش بوکس مبارزه کرد و نه‌تنها برای خانواده‌اش زندگی بهتری ساخت، بلکه به میلیون‌ها نفر در کشورش امید بخشید. کارنامه ورزشی او با قهرمانی در هشت دسته وزنی، او را به یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ بوکس بدل کرده است.

ثروتی که بخشیده شد

برآوردها نشان می‌دهد که مانی پاکیائو در دوران حرفه‌ای خود بیش از ۵۰۰ میلیون دلار درآمد داشته است؛ رقمی که او را در فهرست ۱۰ بوکسور ثروتمند تاریخ جای می‌دهد. اما برخلاف بسیاری از قهرمانان ورزشی، او بخش عمده این ثروت را صرف امور خیریه کرده است.

پاکیائو در مصاحبه‌ با سان‌اسپورت می‌گوید:

نمی‌توانم حساب کنم چقدر بخشیده‌ام. اما چندین زیرمجموعه مسکونی «پکمن» ساخته‌ام، شاید هشت مجموعه، و آن‌ها را رایگان در اختیار مردم قرار می‌دهم.

پاکیائو در سال ۲۰۲۲ یکی از مهم‌ترین پروژه‌های خود، ساخت دهکده‌ای با ۲۰۰ خانه برای بی‌خانمان‌ها در منطقه مسکونی آلابل، را تکمیل کرد. او همچنان پروژه‌های مسکن رایگان را ادامه می‌دهد و می‌گوید خانه‌های بیشتری برای خانواده‌های کم‌برخوردار در حال ساخت است.

علاوه بر این، پاکیائو در حوزه‌های مختلف مانند بانک‌های غذا و خیریه‌های مرتبط با بیماران سرطانی نیز کمک‌های قابل توجهی ارائه کرده است. او تأکید می‌کند که کمک به مردم بخشی از مسئولیت اجتماعی اوست و حتی بیش از افتخارات ورزشی برایش ارزش دارد.

چالش ورود پسرش به بوکس و ادامه مسیر حرفه‌ای

با وجود زندگی سرشار از موفقیت و بخشندگی، پاکیائو همیشه یک نگرانی جدی درباره علاقه پسرش به ورود به دنیای حرفه‌ای بوکس داشته است. امانوئل جونیور، معروف به جیموئل، پس از ده مبارزه آماتور، اواخر نوامبر نخستین مبارزه حرفه‌ای خود را پشت سر گذاشت که با نتیجه مساوی به پایان رسید. گرچه این مسیر برای جیموئل تازه آغاز شده، او توانسته اعتماد پدرش را جلب کند و نشان دهد که توانایی طی کردن راهی مشابه را دارد.

بااین‌حال پاکیائو که هفته آینده ۴۷ ساله می‌شود، با صراحت می‌گوید که هرگز دوست نداشته فرزندانش بوکسور شوند. باآنکه می‌گوید امیدوار است روزی پسرش پیش از مبارزه اصلی او در همان رویداد وارد رینگ شود، اعتراف می‌کند:

اگر بخواهم روراست باشم باید بگویم اصلاً نمی‌خواهم فرزندانم بوکس را دنبال کنند. بوکس واقعاً سخت است و همین که پدرشان این مسیر را رفته کافی است. من به‌خاطر سختی‌های زندگی و فقر وارد بوکس شدم، چون هیچ‌چیز نداشتیم. حالا که زندگی‌مان بهتر شده و خانواده در وضعیت خوبی است، آن‌ها می‌توانند درس‌شان را تمام کنند و کسب‌وکارهایی را که بنا کرده‌ایم مدیریت کنند.

بازگشت دوباره به رینگ و مسئولیت بین‌المللی تازه

پاکیائو که در سال ۲۰۲۱ پس از شکست برابر یوردنیس اوگاس اعلام بازنشستگی کرده بود، در ماه جولای امسال دوباره برای مبارزه با ماریو باروس به رینگ بازگشت. هرچند این مبارزه پس از شش سال دوری او از پیروزی، با تساوی همراه شد و اعتراضاتی را در پی داشت، اما پاکیائو همچنان علاقه‌مند است مبارزه کند و در حال مذاکره برای دیدار با رولاندو رومرو، قهرمان WBA، است.

او می‌گوید خانواده‌اش ابتدا درباره توانایی او برای ادامه مبارزه تردید داشتند، اما خودش تأکید می‌کند که در سلامت کامل است و همچنان از حضور در بوکس لذت می‌برد.

پاکیائو همچنین اعلام کرده در حال گفت‌وگو برای برگزاری مسابقه برگشت با فلوید می‌ودر است؛ مبارزه‌ای که پس از یک دهه می‌تواند نگاه‌ها را دوباره به سمت او جلب کند.

از سوی دیگر، مسئولیت جدید او در سمت نایب‌رییس اتحادیه جهانی بوکس آماتور (IBA) نیز جایگاه ویژه‌ای برایش ایجاد کرده است. او با نظارت بر مسابقات جهانی آماتور ۲۰۲۵، در تلاش است تا بیشترین حمایت را از نسل جوان بوکسورهای آماتور داشته باشد. پاکیائو می‌گوید که توسعه ورزش بوکس در رده‌های پایه برایش افتخار و مسئولیتی بزرگ است.