زندگیِ دوست‌داشتنی ساخته می‌شود، نه آرزو

9 دقیقه پیش

خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

وکیلی که هر صبح پیش از رفتن به محل کارش بالا می‌آورد، امروز از زندگی‌ای می‌گوید که با مسئولیت‌پذیری، آزمون و خطا و تصمیم‌های سخت ساخته شده است؛ روایتی صریح علیه «تفکر جادویی» و در ستایش عمل‌گرایی.

همشهری آنلاین – مریم شیرافکن : جیسون مک‌براید، وکیل سابقی که سال‌ها در شغلی فرساینده گرفتار بود، در مقاله‌ای شخصی و تأمل‌برانگیز توضیح می‌دهد چرا باور ندارد خوشبختی از طریق مانیفست‌کردن، جملات انگیزشی یا تخته‌های آرزو به دست می‌آید. به گفته او، خوشبختی نتیجه ساختن آگاهانه یک زندگی است، نه انتظار کشیدن برای بهتر شدن شرایط.

وقتی شغل رؤیایی به کابوس تبدیل می‌شود

جیسون مک‌براید سال‌ها در حرفه وکالت فعالیت می‌کرد؛ شغلی که از بیرون موفق و محترم به نظر می‌رسید. اما واقعیت زندگی او چیز دیگری بود. فشار روانی، اضطراب مزمن و نارضایتی عمیق باعث شده بود که تقریباً هر روز صبح قبل از رفتن به محل کار، حالش بد شود. خودش می‌گوید آن زندگی «آهسته در حال کشتن او» بود.

ترک یک مسیر امن، اما فرساینده

بیش از سیزده سال پیش، مک‌براید تصمیمی گرفت که برای بسیاری غیرقابل تصور است: بستن دفتر وکالت شخصی‌اش. تصمیمی پرریسک، اما نجات‌بخش. او نه برنامه جادویی داشت و نه تضمینی برای آینده، فقط می‌دانست ادامه دادن این مسیر، بهای سنگینی برای روح و جسمش دارد.

زندگی دلخواه، محصول شانس نیست

برخلاف موج رایج «مانیفست کردن» و تخته‌های آرزو، مک‌براید معتقد است شادی و رضایت از زندگی نتیجه تصادف یا خواستن صرف نیست. او تأکید می‌کند زندگی‌ای که امروز دارد، حاصل آزمون و خطا، تصمیم‌های اشتباه، اصلاح مسیر و یادگیری مداوم است.

مسئولیت‌پذیری؛ نقطه شروع تغییر

به باور او، ساختن زندگی دلخواه از جایی آغاز می‌شود که فرد مسئولیت شرایط خود را می‌پذیرد. نه به این معنا که همه اتفاقات تقصیر ماست، بلکه به این معنا که واکنش ما به شرایط، انتخاب‌های ما و اقدام‌های ما تعیین‌کننده مسیر آینده‌اند.

قدرت ذهن، بدون توهم

مک‌براید با وجود نقد «تفکر جادویی»، منکر قدرت مغز انسان نیست. او معتقد است ذهن نقش مهمی در تغییر دارد، اما این قدرت تنها زمانی فعال می‌شود که با عمل همراه باشد. تغییر واقعی، نتیجه «اقدام» است، نه صرفاً حال خوب یا ارتعاش مثبت.

وقتی اتفاقات بد خارج از کنترل‌اند

او در نهایت یادآوری می‌کند که همیشه همه چیز در اختیار ما نیست. گاهی ساختارهای اجتماعی، اقتصادی یا خانوادگی ما را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهند که انتخابی درباره‌شان نداشته‌ایم. اما حتی در این شرایط هم، مسئولیت تصمیم بعدی با خود ماست.